Bir hafta yazmadığımda bacaklarım seğirmeye başlıyor. Denedim ve gördüm. Neden böyle bilmiyorum, yazmakla aramda bir aşk/nefret ilişkisi var. Bir yandan kendimi ona mecbur hissediyorum. Bir yandan da faydasız. Zaman alıyor ve hangi derde deva olduğunu bilmiyorum. Yazılım mühendisliği için başvurduğum bir yerden teknik yazarlık teklifi almış olmam bu sebeple de ilginç oldu. Hem yazarlık, hem İngilizce, hem veri bilimi, hem büyük veri, hem yazarlık. Hem yazı, hem program yazabilen insan az dedi bana yeni patronum, mühendislerle aynı parayı ödüyoruz.

Acilen bir yazı yazmak için çok üzgünüm. Söylemek istediğim bir şey bulamıyorum ama yazarsam belki bu lal olmuş halime biraz faydası olur. 25 senedir abi derken anlamını içimde hissettiğim birini kaybettim. Temmuz 68 doğumlu olduğuna göre 52 yaşında oluyor. Bünyesi zayıftı. Şekeri vardı. Kovidi ağır geçireceğini tahmin edebilirdik ama vadesinin bu bahaneyle yetişeceğine hala inanabilmiş değilim. Bir ay önce konuşmuşuz. Ben yine kızları sordum. O yine onları anlattı. Son birkaç aydır girdiği işinde, uzun zamandır çektiği maddi sıkıntıdan kurtulmuş gibi geliyordu.

Türk kocakarı tıbbının hastalıkların birinci sebebi gördüğü soğukla barışmama vesile olan adam bu. Wim Hof. Film biraz reklam ve amerikan tarzı motivasyon kokuyor ama tanışmak için iyi. Soğukla ilgili bir takım rekorların sahibi. Buzda yalınayak yürüyor. Karlı dağlara şortla çıkıyor. Çölü su içmeden geçiyor. Kendine koli basili enjekte ettirip bağışıklık sistemini denetiyor. Bu yetenekleri de öğretebildiğini iddia ediyor. Bu videoda da o gruplardan biriyle eğitim kampı var.

Nişanyan bu sefer korona önlemlerine takmış. Adadan veya hanımdan sıkıldı galiba, ırzımıza geçtiler diyor. Önlemler sadece Türkiye’de olsa aşağılamanın bini bir paraydı ama bu sefer tüm devletleri, Peru, İsveç, vs. hariç hemen hepsini birden suçluyor. Bilmediğimiz bir şey geliyor diyor. Bilmediğimiz bir şey gelmiyor, bilmediğimiz bir şey geldi. Hastalığın ne olduğunu bilmiyorduk ve 10 yıl sonra ne halde olacağını hala bilmiyoruz. Bir yıl öncesine göre bilgimiz hayli ileri, artık market poşeti yıkayan kalmadı sanırım ama virüse karşı bağışıklığın nasıl çalıştığı, ne kadar süreceği, genel nüfusta kalıcı hasar bırakıp bırakmadığı açıklığa kavuşmadı.

Gerçekte ne istiyorum? Bugünlerde kendime en çok sorduğum soru bu. Bir yandan bir şeyler istemeliyim düşüncesi. Bir yandan istenecek ne kaldı? Maddi taraflarda büyük bir endişem yok, zengin olmak gibi bir hevesim zaten yoktu, kişisel giderlerimi azaltarak hayatla başa çıkmanın bitmeyen bir tüketim iştahından daha kolay olduğunu gördüm. Yalnız olmanın da faydaları var, çoğu erkek için kadın parametresi olmasa hayatlarındaki köleliğin bırakıp kaçmalarının kolay olduğunu düşünüyorum. Kadınlar erkeklerin onlar için nelere katlandığından genelde haberdar olmuyor.

Geçenlerde Zettelkasten Yöntemi diye bir yazıya rastladım. Niklas Luhmann isimli (benim daha önce duymadığım ama) alanında meşhur bir sosyologun kullandığı not alma ve bunları birbirleriyle ilişkilendirme yöntemiymiş. Benim de kendime has bir not yöntemim var. Luhmann’ınkinden daha basit çünkü zamanımız arama çağı ve benim de neyi yapmam değil de, neyi yapmamam gerektiğine dair tecrübelerim oldu. Buradaki yazıların hepsinin (Word veya sair formatlarda değil) düz metin dosyası formatında olmasının sebebi bu mesela.

Tam olarak ne zaman şeker yemeyi bıraktığımı hatırlamıyorum. Sanırım 3 ay olmuştur. Teknik olarak şeker yemeyi de bırakmadım aslında, sadece her gün şekerin zararlarını anlatan bir yazı okumaya başladım. Şeker yemek yine serbest ama o yazıyı okuduktan sonra. Bir iki hafta içinde iştahım kaçtı. Bıraktıktan sonra da iyice azaldı. Şu an yazı okumasam da şekere karşı bir iştah duymuyorum. Okuduğum yazılarda Ancel Keys denen bir adamı duydum. 1950-60’larda, henüz artan kalp hastası sayısının sebebi ne ola ki?

1 Bakalım bugünkü hatalarımdan ne zaman utanacağım? 2 Müslüman olmasam komünist olurdum. Sağı solu patlatan komünistlerden hem de. Allah sizi korumuş. Komünizm bir din. Tanrısı Diyalektik Materyalizm, peygamberi Marx, halifeleri Lenin, Stalin ve Mao olan, insanlığı topyekûn kurtaracak bir din. Dini bir hassasiyet ve mücadele var komünistlerde. O sebeple rasyonel itirazlara kulakları tıkalı. Kişisel menfaat olmadığında insanlar neden çalışsın sorusuna cennete gitmek için diye cevap veriyorlar. Birbirleriyle kavgaları da bizim mezhep kavgalarını andırıyor.

Ted Chiang’ın bir hikayesini okudum. Kısa bir hikaye ama özgür irade konusunda söyledikleri ilginç. Chiang, Lem’den sonra en sevdiğim bilimkurgu yazarı olabilir. Hikayede bir araç var, bir düğmesi ve bir ışığı var. Bu ışık düğmeye basmadan tam bir saniye önce yanıyor. Sonra değil, önce. Zamanda bir saniye geriye sinyal gönderiyormuş. Böyle bir aracı kullanmaya başlayınca insanların önemli bir kısmının artık hiçbir şey yapmaz olduklarını söylüyor. Özgür iradeleri olmadığına inandıklarında hayattan çekiliyorlarmış.