İsmini I. Murad’ın vakayinamelerinde gördüğümüz Yoğurtçu Baba’nın 14. yüzyılın ilk yarısında yaşadığı tahmin ediliyor. Menakıb-ı Mehemmed Ehşizade ismiyle yazılmış bir menakıbname bulunmuşsa da, Ehşizade’nin Yoğurtçu Baba olduğu konusunda ihtilaflar vardır. Bazıları Ehşizade’nin Yoğurtçu Baba’nın oğlu olduğunu, yoğurdu hiç ekşimediği için lakabı Ehşimez olan Yoğurtçu Baba’nın ailesine Ehşizadeler dendiğini de söylemektedir. Türbesi Hudavendigar’ın Hululiye Mahallesi’ndedir. Kandil geceleri türbesinden yoğurt çorbası kokusu geldiği, türbeye bırakılan mayasız sütün kendiliğinden yoğurt olduğu, türbede bir gece uyuyan yaramaz çocukların uslandığı söylenir.

Kemal-i ciddiyetle çekirdek çitleyip kabuklarını balkondan aşağı, Çanakkale’yi kuşatmış zırhlılara doğru üfürür gibi üfledi. Berkeeee, Berkeeeee! Komşunun soprano karısı oğlunu çağırıyordu, bir kabuk da oğlana ve annesine doğru üfürdü. Cızırtılardan az sonra ezan okunacağını anladı, ezan sesine dayanmak, uzun uzun, artık hangi makamsa müezzinin ezze ezze okuduğu ezana direnmek mümkün olmadığı için içeri girdi, ezanı perdeleyecek bir ses arandı. Kulaklığını takıp bilgisayarının başına oturdu. Müzik listesi kaldığı yerden devam ederken, bir yandan sosyal medyasındaki haberlere ve facebook’tan gelen bildirimlere baktı, yeni bir arkadaşlık isteği… Gülcan diye bir kadın, Mrhaba, her gün aynı otobüsle işe gidiyoruz diye de bir mesaj.

Sahaflığa başladığımdan beri ara sıra ölmüşlerin kitaplarını almaya evlerine gitmem gerekiyor. Genelde yaşlıların kitaplarını alıyorum ama bu sefer bir genç kızın kitaplığına fiyat vermem gerekti. Daha doğrusu okuduğu kitaplardan genç kız olduğunu tahmin ediyorum. Elimi rafta kaplı bir deftere attığımda bir günlük olduğunu gördüm. Sadece ilk kısmında tarih atılmamış iki sayfası doluydu. Annesi pazarlık ederken iki lafın arasında kızının üşümekten öldüğünü söyledi. Üşümekten ölmüş. Kışın bu zamanlarını sevmiyorum. Üşüyorum. Üşüdüğüm için kendimi de sevmiyorum.

İlhami adını verdiğim bir ruhla aynı evde yaşıyormuşum. Kendimi ona teslim ettiğimde işlerimin rast gideceğini söyledi, bugüne kadar aklıma gelen şeyleri o öğretmiş hep bana. Her şeyde bir pencere olduğunu da o öğretti. Günlerimin yalnızlık içinde geçtiği zamanlardı. Genelde işten eve gelip uyuklamak dışında hiç bir şey yapmıyordum. Hemen her şey vızıldıyordu etrafımda ve ben kimsenin üzerinde düşünmediğini sandığım bazı meselelerle ilgili derin düşüncelere dalıyordum. Ruhum ayna gibi her şeyi geri yansıtıyor ve kendimi her şeyden yansıyan ışık gibi görüyordum.