menfez 130

Twitter'a yeniden dadandığım için kendimi kötü hissediyorum. Ne güzel, paçayı kurtarmıştım. Keyifsizlik belirtileri görünce yeniden başladım ama aradığım şeyin o olmadığını bilerek. Sırf vakit öldürüyorum. Kendimi iyice kötü hissetmemek için teknik bazı hesapları da takip ediyorum ki bahanem olsun. Yine de asıl dert, tabii ki, yalnızlık.

Tuhaf bir dönem. Bir yandan insanlardan giderek daha uzağa, daha da uzağa, çok daha uzağa gitmek istiyorum, bir yandan da yalnızlık hissi derinleşiyor. Twitter'ı bırakma vesilesine sevinmiştim, böyle tıngır mıngır idare ederiz gibi gelmişti ama herkesin bir derdi var ve benim de o dertleri çözme motivasyonum yok. Bıkmışım. Dertleri çözebiliyor olmak bir yerden sonra sıkıyor, neden benden bu kadar çok şey bekleniyor? Çözmeyi reddedersen de yürümüyor, çünkü karşındakinin elinden gelmiyor ama sen bilerek yapmamış oluyorsun.

Artık kadrolu arkadaş mevzuunu bir kenara bırakmak istiyorum. Sonunda boku çıkmadan bitirmeyi en büyük başarı olarak görmeye başladım ve bunun için de o kadar uğraşmanın bir cazibesi kalmadı. Güvenmediğimi farkediyorum. Güvenmeyince de bir süre sonra tek kişilik ilişkiye dönüşüyor. Bunu idare etmeye çalışmak da ayrı bir karın ağrısı.

Neden güvenmiyorum? diye de sorduğum oldu. Zayıf bulduğumdan herhalde. Dünyayı, insanları, kendini ve beni tanımayan birine güvenmek mümkün mü? Gücü eline geçirdiğinde ne yapacağını kendi bile bilmeyen birine güvenebilir misin? İlla bir yerlerde bir kapanmamış hesap, yaşanması elzem hayaller, ikame edilmesi gereken kompleksler, pışpışlanması gereken kişiler, parasını benim ödemem beklenen saçmalıklar vardır. Bunların olmadığı bir kadının, muhtemelen kadınlık vasfı da olmayacağı için, bu işlerle uğraşmaya enerjim kalmadı diyorum.

Enerjim yok. Özel tartışmalara girmiyorum. Zaman kaybı. Bir şey talep etmiyorum. Zaten olmayacak. Herkesin kendi planı, derdi, geleceği var. O geleceğe olduğum halimle dahil değilim. Benden beklenen kadar kimseden bir şey bekleyemiyorum. Sonra bekleyemiyor olmak da kabahat oluyor. Bu durumda uzaklığın normal olduğunu alışmak en makulü.

Şimdiye kadar yaşadığım kadarıyla oyunun kuralları benim tekmeleninceye kadar madden ve manen sırtımda taşımamı gerektiriyor ve ben artık bu oyundan sıkıldım. Kadının maksadı güvenecek, dağ gibi adam olabilir, ama benim hayattaki amacım dağ olmak değilmiş. Ben sadece ırmak gibi akayım istiyorum, kimse de gelip bana baraj kurmaya kalkmasın.